سرود باران

 شعر باران ازسروده های بسیار زیبای شاعر نوگرای عراق

 بدر شاکر السیاب می باشد به ترجمه آقای علی امینی نجفی

  که در مجله گلستانه به چاپ رسیده است

  درباره این شعر مقالات وتفسیر های فراوان نوشته شده است

  شاید بهتر باشد که امروز با  گذشت بیش از چهل سال

  از تاریخ سرایش آن درون مایه این شعر را رستاخیز بدانیم

  با تمام ابعاد و معانی حقیقی ومجازی آن.

 در چند قسمت آنرا برایتان می نویسم

قسمت اول

سرود باران

 چشمانت دو نخلستان است در سپیده دمان

 یا دو مهتابی که ماه ازآن بر می مد

 وقتی چشمانت برق میزند از تاک برگ می روید

 و نورها می رقصند ...مثل نقش ماه درآب

 وقتی از تکان پا روبه لرزه می افتد

 گویی نبض ستارگان است که در ژرفای آن می تپد

 ودر مه ای از اندوه شفاف فرو می روند

 همچو دریایی مه شب روی آن دست می کشد

 گرمای زمستان ولرزش پاییز را با خود دارد

 ومرگ ،وتولد،وتاریکی،وروشنایی؛

 پس رعشه گریه اعماق جانم رامی لرزاند

 وشوری غریب آسمان را در بر می گیرد

 مثل بچه ای که ازماه به وحشت افتد

رنگین کمان ابرها رامی نوشد

 وقطره قطره ذوب می شود درباران ...

 مثل قهقهه پسر بچه هالای چوب بست تاک ها

 وهمهمه سکوت گنجشک ها بردرختان.

 سرود باران

 باران. . .

 باران. . .

 باران. . .